در ارتودنسی Conventional از وسایل خارج دهانی یا داخل دهانی به عنوان انکوریج استفاده می شود که
انکوریج در ارتودنسی
در ارتودنسی Conventional از وسایل خارج دهانی یا داخل دهانی به عنوان انکوریج استفاده می شود که هر کدام دارای معایبی از جمله: عدم همکاری بیمار، از دست رفتن انکوریج، حرکات ناخواسته دندانی و . . می باشد.
در اوایل دهه 1980 انکوریج اسکلتی که همان استفاده از اسکلت فک برای کنترل حرکت دندان است مطرح شد و در حال حاضر اغلب از (TADS) Temporay anchorage device در ارتودنسی استفاده می گردد.
طبق قانون سوم نیوتن برای هر عملی، عکس العملی است برابر و مخالف آن، در نتیجه در ارتودنسی وقتی دندانی را حرکت دهیم دندانهای مقابل آن هم تمایل به حرکت پیدا می کنند. متخصص ارتودنسی برای حرکت دادن دندانهای جلوی و عقب می تواند دندانها را به یک سمت تقویت می کند که به این عمل تقویت انکوریج گفته می شود. یکی از روش های تقویت انکوریج درگیر کردن تعدادی از دندانها در یک سمت با استفاده از مینی اسکرو و هدگیر می باشد.
کنترل انکوریج
در ارتودنسی پیشرفته از دست رفتن انکوریج (کنترل انکوریج) موضوع بسیار مهمی است و در همان مرحله Leveling باید به آن پرداخت. در بعضی موارد لازم است انکوریج توسط دستگاههای اضافی و به روش های متفاوتی تقویت شود. هدف از کنترل انکوریج تقویت انکوریج از طریق Bend می باشد. آسان ترین نوع حرکت دندانی، حرکت کنترل نشده Tipping است و حرکت ریشه سخت ترین حرکت دندانی است.
